Jednym z najważniejszych dekretów prezydenckich w XX wieku wydanych przez urząd Prezydenta Rzeczypospolitej, był bez wątpienia dekret Prezydenta Władysława Raczkiewicza z dnia 30 listopada 1939 r. Dokument ten był kluczowym aktem prawnym zabezpieczającym interesy okupywanej Polski podczas II wojny światowej,

 ponieważ jasno określał, iż wszystkie rozporządzenia, ustawy, nakazy, zakazy oraz inne akty prawne, wydane przez rządy okupacyjne na terenie RP, nie mają mocy prawnej i są nielegalne. I choć prawdopodobnie Władysław Raczkiewicz wydając ten dekret miał na uwadze głównie rządy hilterowskich Niemiec oraz sowieckiej Rosji, ponieważ nie mógł przewidzieć jak potoczą się losy Rzeczypospolitej, w praktyce zabezpieczył on interesy naszego niepodległego państwa na kolejne dziesiątki lat, aż po dziś dzień. Rząd londyński nigdy oficjalnie nie powrócił do Polski, dlatego też komuna oraz czasy po 89' (PRL-bis) były i są kontynuacją nielegalnych działań na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Dekret Raczkiewicza ma wciąż moc prawną i tak na prawdę jest lekarstwem na raka, który spowił całe nasze państwo, czego wyrazem jest szereg haniebnych i jawnie wrogich działań rządów ostatnich dekad.

Bardzo dobrym przykładem możliwości jakie daje nam ten dokument, jest problem związany z zadłużaniem państwa. Otóż nielegalna Konstytucja Kwaśniewskiego wymagała wręcz wprost, aby Państwo Polskie zadłużało się w obcych bankach komercyjnych, a nie w Narodowym Banku Polskim. Zapis ten doprowadził do sytucji, w której majątek państwowy tj. narodowy, może zostać przejęty przez zachodnie korporacje, na poczet spłaty i zabezpieczenia zobowiązań.

Jednak z perspektywy Konstytucji Kwietniowej oraz Dekretu Raczkiewicza, wszystkie umowy zawarte przez rządy okupacyjne nie mają mocy prawnej. Dlatego też przywracając II Rzeczpospolitą, w prawny i legalny sposób, my Polacy jako Naród Suwerenów, jesteśmy w stanie odciąć się od długów, które zaciągnęły na nasze konto marionetkowe rządy okupantów w garniturach.