Bez kategorii

JAN ZBIGNIEW POTOCKI ZOSTAŁ SKAZANY PRZEZ NAJWYŻSZY TRYBUNAŁ NARODOWY

https://www.trybunal-narodowy.pl/wp-content/uploads/2024/03/dsBuffer-150x150.jpg 150w,

WYROK NAKAZOWY W IMIENIU NARODU POLSKIEGO

Dnia 27 marca 2024 r.

Najwyższy Trybunał Narodowy II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SP NTN Niedźwiecki Grzegorz

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 27.03.2024 r. sprawy Jana Zbigniewa Potockiego samozwańczego Prezydenta II Rzeczpospolitej oskarżonego o to, że:

w działaniach prywatnych, politycznych, jako abstrakcyjny Prezydent II RP, dopuścił się umyślnie poświadczenia nieprawdy, obejścia prawa, przekroczenia uprawnień, nadużycia władzy, publicznego poniżenia konstytucyjnego organu Rzeczypospolitej Polskiej, wprowadzania ludzi w błąd, oszustw, wyłudzenia cudzego mienia, wydawania odpłatnie nielegalnych dowodów osobistych, paszportów i innych bezwartościowych dokumentów II RP,

tj. czynu z art. 271 § 1 k.k., art. 231 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k.,

przyjmując, na podstawie zebranych w postępowaniu przygotowawczym materiału, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, zaś okoliczności czynu i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, zgodnie z art. 500 § 1 i 3 k.p.k.

oskarżonego Jana Zbigniewa Potockiego uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie 1 części wstępnej wyroku, z tym, że przyjmuje, że popełnione czyny były w wielkich rozmiarach, wymierza mu karę 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 120 zł każda;
orzeka wobec Jana Zbigniewa Potockiego zakaz zajmowania stanowisk w administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, organach kontroli państwowej, organach kontroli samorządu terytorialnego oraz stanowisk kierowniczych w innych instytucjach państwowych na okres 5 (pięciu) lat;
zwalnia oskarżonego Jana Zbigniewa Potockiego od przypadających od niego kosztów postępowania w niniejszej sprawie, obciążając nimi Trybunał Narodowy.

PIERWSZY PREZES

Najwyższego Trybunału Narodowego

z siedzibą w Jeleniej Górze

Grzegorz Niedźwiecki

Uzasadnienie

Jan Zbigniew Potocki urodził się w dniu 10 czerwca 1955 roku, nie był uchodźcą, przed żadnym okupantem nie uciekał z kraju ponieważ urodził się jedenaście lat po okupacji Polski przez Niemcy hitlerowskie i sowiecką Rosją w czasie II Wojny Światowej.

Jan Zbigniew Potocki nie jest Prezydentem II RP ze względów formalnych, nie był w emigracyjnych strukturach władzy.

II Rzeczpospolita nie istnieje (nie licząc partii politycznej).

II Rzeczpospolita (II RP; nazwa oficjalna: Rzeczpospolita Polska^[1]) – historyczne państwo polskie istniejące w latach 1918–1945, tj. od odzyskania suwerenności (1918) do wycofania uznania międzynarodowego dla rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (1945), które było konsekwencją wykonania porozumień zawartych na konferencji jałtańskiej (1945) między mocarstwami wielkiej trójki ^[10]^[11].

II Rzeczpospolita istniała od odzyskania niepodległości przez Polskę i przekazania przez Radę Regencyjną pełni władzy cywilnej i wojskowej w Królestwie Polskim Józefowi Piłsudskiemu 14 listopada 1918 r.^[5] Za jej koniec uznaje się 5 lipca 1945, gdy w konsekwencji ustaleń konferencji jałtańskiej Rząd RP na uchodźstwie utracił uznanie Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych, a w konsekwencji pozostałych państw tworzonej wówczas Organizacji Narodów Zjednoczonych. Oznaczało to przejęcie majątku i reprezentacji Polski na arenie międzynarodowej przez podporządkowany komunistom Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej w Warszawie. Prezydent i Rząd RP na uchodźstwie utracili w konsekwencji status podmiotu prawa międzynarodowego, choć kontynuowali swą działalność aż do pierwszych powszechnych wyborów prezydenckich w Polsce w 1990 r.

22 grudnia 1990 ostatni prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski przekazał insygnia prezydenckie II Rzeczypospolitej i rękopis konstytucji kwietniowej pierwszemu wybranemu w wolnych wyborach prezydentowi III Rzeczypospolitej – Lechowi Wałęsie.

Podczas tego ostatniego wydarzenia Wałęsa powiedział, że „z tą chwilą zaczyna się uroczyście III Rzeczpospolita Polska”^[11].

Czasami wymieniane są też późniejsze daty, na przykład pierwsze w pełni wolne wybory parlamentarne 27 października 1991 r.

Kiedy przestało istnieć historyczne państwo II Rzeczpospolita:
w dniu 5 lipca 1945 roku po wycofaniu uznania międzynarodowego dla rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (1945), które było konsekwencją wykonania porozumień zawartych na konferencji jałtańskiej (1945) między mocarstwami wielkiej trójki,
w dniu 9 czerwca 1954 roku, kiedy upłynęła kadencja Augusta Zaleskiego, której koniec, zgodnie z art. 20 ust. 1 w zw. z art. 24 ust. 1 Konstytucji kwietniowej, minął tego dnia,
w dniu 22 grudnia 1990 roku, kiedy ostatni prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski przekazał insygnia prezydenckie II Rzeczypospolitej i rękopis konstytucji kwietniowej pierwszemu wybranemu w wolnych wyborach prezydentowi III Rzeczypospolitej – Lechowi Wałęsie, czy
w dniu 31 grudnia 1991 roku, kiedy Ryszard Kaczorowski – po zaprzysiężeniu Lecha Wałęsy przekazał mu insygnia prezydenckie, a rząd emigracyjny utworzył komisję likwidacyjną, która zakończyła działalność wszelkich emigracyjnych struktur władzy.
Kto był „legalnym” Prezydentem II RP na uchodźstwie w latach 1972 – 1990:
Stanisław Ostrowski, Edward Raczyński, Kazimierz Sabbat, Ryszard Kaczorowski, czy
Juliusz Nowina-Sokolnicki

Juliusz Nowina-Sokolnicki (ur. 16 grudnia 1925 w Pińsku ^[1], zm. 17 sierpnia 2009 w Colchesterze ^[2]) – polski polityk emigracyjny, obywatel brytyjski ^[3], w latach 1972–1990 tytułujący się „Prezydentem Wolnej Polski na Wychodźstwie” – uważany przez rząd RP na uchodźstwie i część środowisk emigracyjnych za samozwańczego.

Zważyć należy, co następuje.

Juliusz Nowina-Sokolnicki, niezależnie od faktu, że samozwańczy urząd Prezydenta Wolnej Polski na Wychodźstwie pełnił sprzecznie z art. 20 ust. 1 w zw. z art. 24 ust. 1 Konstytucji kwietniowej ponad dwie i pół siedmioletnich kadencji, jak sam twierdził do 1990 roku, to nie mógł bez Zgromadzenia Elektorów wskazać kandydata Jana Zbigniewa Potockiego dwa dni przed śmiercią w dniu 15 sierpnia 2009 roku gdy II Rzeczpospolita umarła definitywnie śmiercią naturalną najpóźniej w dniu 31 grudnia 1991 roku.

Kalkulator dat wyliczył że pomiędzy datą 31 grudnia 1991 r. (wtorek) a datą 15 sierpnia 2009 r. (sobota) jest 6437 dni co stanowi 17 lat, 7 miesięcy i 15 dni.

Urojony Prezydent II RP Jan Zbigniew Potocki pełni ten urząd ponad dwie siedmioletnie kadencje (15 lat), dlaczego nie wskazał nowego kandydata?

Co ciekawe, Jan Zbigniew Potocki pełni urząd Prezydenta II RP na uchodźstwie mimo, że zaprzysiężony został na ten urząd dopiero pięć lat temu w dniu 17 sierpnia 2019 roku i to już w demokratycznej, wolnej Polsce, w III RP.

Ciągłość prawna między II a III Rzecząpospolitą Polską nie ma nic wspólnego z ustrojem i systemem politycznym w Polsce.

Jan Zbigniew Potocki nie jest żadnym hrabią.

Marek Potocki, głowa linii łańcuckiej Potockich, wydał oświadczenie, w który stwierdza, że jeden z kandydatów na prezydenta mija się z prawdą, powołując na swój szlachecki tytuł. Jan Zbigniew Potocki, jak czytamy, wcale nie jest hrabią – choć sam tak twierdzi, informuje „Rzeczpospolita”.

W swoim programie Jan Zbigniew Potocki ma m.in. propozycję wypłacania każdej rodzinie w Polsce 5 tys. miesięcznie. Informuje, że jest hrabią herbu Pilawa. „Osoba przedstawiająca się jako Jan Zbigniew hr. Potocki, możliwie, nosi to nazwisko. Natomiast w sposób bezprawny i oszukańczy przedstawia się, używając tytułu szlacheckiego, dając w ten sposób do zrozumienia, iż jest członkiem naszej rodziny. Nie jest” – pisze Marek Potocki w liście przesłanym „Rzeczpospolitej”.

„Nie ma on nic wspólnego z rodziną Potockich znaną od stuleci w dziejach Królestwa i Rzeczypospolitej Polskiej” – podkreśla. – To oczywiste, że posiadam tytuł hrabiowski. Niech pan Potocki zajrzy w dokumenty – odpowiada z kolei Jan Zbigniew Potocki.

Sprawę kwestionuje jednak również genealog Marek Jerzy Minakowski, autor bazy potomków Sejmu Wielkiego. – Genealogom nic nie wiadomo o jego jakichkolwiek związkach z hrabiami Potockimi – mówi gazecie.

Obiecywał 5 tys. zł miesięcznie

Potocki w 2018 r. startował w wyborach na prezydenta Warszawy. W tym celu założył partię polityczną o nazwie II Rzeczpospolita Polska. Wziął nawet udział w debacie telewizyjnej kandydatów. Jednak nie przekonał do siebie mieszkańców stolicy i zebrał niewiele ponad 2,1 tys. głosów. Dało mu to 12. miejsce pośród 14 kandydatów. Wynik ten jednak nie załamał samozwańczego prezydenta.

W 2020 r. mężczyzna chciał rywalizować z Andrzejem Dudą o fotel prezydenta kraju. Obiecywał wówczas, że zakończy stan wojny z Japonią (Układ pokojowy zatytułowany układem o przywróceniu normalnych stosunków między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią został zawarty 8 lutego 1957 roku w Nowym Jorku. Sygnatariuszami traktatu byli wiceminister spraw zagranicznych PRL Józef Winiewicz oraz ambasador japoński przy ONZ Toshikazu Kase.) oraz Niemcami, a także zagwarantował każdej rodzinie po 5 tys. zł. miesięcznie świadczenia socjalnego. Nie mógł wprowadzić swoich pomysłów w życie. Nie zebrał 100 tys. podpisów, wymaganych do zatwierdzenia kandydatury.

https://wiadomosci.onet.pl/kraj/jan-zbigniew-potocki-kim-jest-czlowiek-ktory-wydaje-wlasne-dowody-ii-rp/7z5dm1w

Wydawanie ludziom odpłatnie przez Jana Zbigniewa Potockiego – jako Prezydenta II RP wszelkich dowodów osobistych, paszportów i innych dokumentów II RP jest nielegalne, jest oszustwem, jest naciąganiem i wprowadzaniem ludzi w błąd.

Mając na uwadze powyższe, wyrok jest w pełni uzasadniony.

* * *

Postępowanie wszczęto z urzędu z oskarżenia publicznego w związku z ważnym interesem społecznym.

Oskarżenie sformułowali pokrzywdzeni na piśmie, telefonicznie do Prezesa i przez Internet.

Czyny, których karalność nie ulega przedawnieniu to między innymi zbrodnie przeciwko pokojowi, ludzkości i przestępstwa wojenne jak również umyślne zabójstwa, spowodowanie ciężkich uszkodzeń ciała, ciężkich uszczerbków na zdrowiu lub przestępstwo pozbawienia wolności łączone ze szczególnym udręczeniem.

Czyny ciągłe zostały popełnione w okresie handlowania fałszywymi dokumentami, skutkującymi ponoszeniem szkód przez ludzi, choćby na lotniskach w Austrii. Czyny przestępcze trwają nadal.

Art. 11. Jedność czynu, kumulatywny zbieg przepisów ustawy

§ 1. Ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo.
§ 2. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
§ 3. W wypadku określonym w § 2 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów

Skazany Jan Zbigniew Potocki może złożyć sprzeciw od wyroku nakazowego w terminie 7 dni do Najwyższego Trybunału Narodowego przy ul. Działkowicza 19 w Jeleniej Górze.

BGŻ BNP PARIBAS: 38160014621830524780000001

Wyrokiem nakazowym można orzec karę ograniczenia wolności lub grzywnę w wysokości do 200 stawek dziennych albo do 200 000 złotych. § 2. Obok kary określonej w § 1 można, w wypadkach przewidzianych w ustawie, orzec środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny.

Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2000 złotych.

RADA REGENCYJNA stwierdziła, że akty normatywne stanowione przez niesuwerennego prawodawcę w latach 1944-2024 pozbawione są mocy prawnej, jeżeli godziły w suwerenny byt państwa polskiego i są sprzeczne z zasadami prawa uznawanymi przez narody cywilizowane, znajdującymi swój wyraz w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Dotyczy to w szczególności aktów normatywnych naruszających podstawowe prawa i wolności człowieka. Zaliczyć do nich należy akty pozbawiające godności człowieka, czyniące z prawa karnego narzędzie prześladowania ludzi walczących o niepodległość i różniących się przekonaniami światopoglądowymi, a także akty, na których podstawie dokonano niesprawiedliwego pozbawienia własności i bezprawnego pozbawienia wolności. Zapewnić równocześnie należy przywrócenie praw niesłusznie odebranych oraz ochronę praw nabytych, na podstawie uznanych za nieważne aktów normatywnych, chyba że nabycie było niegodziwe.

Akt normatywny – tekst zawierający sformułowane w języku prawnym i zapisane w postaci przepisów normy prawne. Normy te mają najczęściej charakter generalny i abstrakcyjny. Niekiedy pod tym pojęciem rozumie się także wszelkie teksty formułujące normy postępowania. Wydają je podmioty, które mają kompetencje do działań prawotwórczych.

Stawiający, zwany dalej „Założycielem”, oświadcza, że ustanawia sąd ludowy pod nazwą „Najwyższy Trybunał Narodowy” zwany dalej „NTN”, który działać będzie zgodnie z prawem naturalnym, Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, Preambułą i § 33 ust. 11 w zw. z § 39 ust. 1 Statutu Trybunału Narodowego (KRS 0000686478), celami Trybunału Narodowego i formami ich realizacji, a także Powszechną deklaracją praw człowieka oraz przepisami ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz.U. 1989 nr 20 poz. 104).

Najwyższy Trybunał Narodowy będzie orzekał na podstawie następujących praw: wynikających z ludzkiej natury samej w sobie (czyli Prawa naturalnego), praw stworzonych przez kulturę (w tym zwyczajowego i pomocniczo stanowionego), Konstytucji, Polskiej Karty Praw Ofiary, Powszechnej deklaracji praw człowieka, Kodeksu Norymberskiego, Międzynarodowych Praw Człowieka, Praw Suwerena, na przynależnych nam zasadach cywilizacji łacińskiej w postaci uznawania za prawo tylko to, które jest zgodne ze słusznością, z moralnością, ze sprawiedliwością, z prawdą i z dobrem, a które to zasady są uznawane przez przeważającą demokratycznie większość Polaków, a dane z Głównego Urzędu Statystycznego to potwierdzają: ponad 87 % obywateli polskich przynależy do Kościoła Rzymsko-Katolickiego obrządku łacińskiego, oraz będziemy orzekać również w oparciu o pradawne wartości ludów słowiańskich takich jak: uczciwość, honor, prawda, surowe obyczaje w zakresie stosunków małżeńskich, wychowanie młodzieży zaprawianej od najmłodszych lat do wszelkich trudów, gościnności, wartości, które po dziś dzień wyznajemy i uznajemy.

Według stanowiska zwolenników prawa naturalnego prawo to zespół norm, ocen czy wartości pozostających w stosunku nadrzędności do norm prawa pozytywnego.

Hierarchiczność prawa

Pewnym uogólnieniem jest podział na prawa stworzone przez kulturę (w tym zwyczajowe i stanowione) oraz na te wynikające z ludzkiej natury samej w sobie (czyli prawo naturalne).

https://www.socium.pl/czym-jest-prawo-prawo-stanowione-naturalne-i-zwyczajowe.html

Jan Zbigniew Potocki:

Twierdzi, że jest prezydentem Polski. Sprzedaje prawa …

Prawowity Prezydent Polski – II Rzeczpospolita Polska

Samozwańczy prezydent Polski wydaje dowody osobiste …

Art. 115. Funkcjonariusz publiczny

§ 13. Funkcjonariuszem publicznym jest:
1) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej,

/…/

231) § 1. Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Dz.U.1935.47.321 ZGROMADZENIE ELEKTORÓW

Dz.U.1935.47.321
Akt utracił moc
Wersja od: 10 lipca 1935 r.
CZĘŚĆ I.
ZGROMADZENIE ELEKTORÓW.
Rozdział I.
Zwołanie Zgromadzenia Elektorów.

Art. 1.

(1) Zgromadzenie Elektorów zwołuje Prezydent Rzeczypospolitej.
(2)  W zarządzeniu o zwołaniu Zgromadzenia Elektorów oznaczone będą miejsce i termin Zgromadzenia.
(3)  Termin Zgromadzenia ma przypaść nie wcześniej niż na siódmy dzień po ogłoszeniu zarządzenia, nie później jednak niż na piętnasty dzień przed upływem okresu urzędowania Prezydenta Rzeczypospolitej.
(4)  Zarządzenie o zwołaniu Zgromadzenia Elektorów ogłoszone będzie w Dzienniku Ustaw oraz doręczone w odpisach Marszałkom Izb Ustawodawczych.

Rozdział II.
Wybór elektorów.
Art. 2.
(1)
Na trzy dni przed terminem Zgromadzenia Elektorów Sejm i Senat zbiorą się, każdy
zosobna, na zaproszenie swych Marszałków celem dokonania wyboru elektorów.
(2)
Wszelkie obrady są niedopuszczalne, a uchwały, nieprzewidziane ustawą niniejszą, - z mocy
samego prawa nieważne.
Art. 3.
(1)
Sejm wybiera pięćdziesięciu elektorów, Senat zaś dwudziestu pięciu - w głosowaniu na listy.
(2)
Listy kandydatów na elektorów zgłaszane będą na piśmie na ręce Marszałka.
(3)
Lista ma być podpisana przez ośmiu co najmniej posłów bądź senatorów.
(4)
Liczba kandydatów na liście nie może być wyższa od ilości mandatów elektorskich,
przypadających na daną Izbę.
(5)
Każdy poseł lub senator może podpisać tylko jedną listę.
Art. 4.
(1)
W razie zgłoszenia jednej tylko listy kandydatów albo kilku list z ogólny liczbą kandydatów,
nie większą od ilości mandatów, przypadających na daną Izbę, głosowanie nic odbędzie się, a
za wybranych uważa się wszystkich zgłoszonych kandydatów.
(2)
W razie zgłoszenia kilku list o łącznej liczbie kandydatów, większej od ilości mandatów,
przypadających na daną Izbę, Marszałek zarządzi odczytanie list i głosowanie.
Art. 5.
(1)
Po zarządzeniu głosowania jeden z sekretarzy odczytuje spis posłów bądź senatorów, którzy,
podchodząc do Prezydium, składają głosy.
(2)
Każdy poseł lub senator może oddać głoś tylko na jedną listę.
(3)
Karta do głosowania na zawierać nazwisko co najmniej czołowego kandydata.
Art. 6.
(1)
Po zamknięciu głosowania sekretarze obliczą głosy i dokonają podziału mandatów w sposób
następujący:
(2)
Liczby głosów ważnych, oddanych na poszczególne listy, dzieli się przez 4; każda lista
otrzymuje ilość mandatów równą ilorazowi, przyczem ułamków nie bierze się w rachubę.
(3)
Pozostałą ilość mandatów otrzymuje lista, która uzyskała bezwzględną większość głosów;
gdyby żadna lista większości tej nie uzyskała, otrzymują po jednym z pozostałych mandatów
listy, na które oddano największą liczbę głosów.
(4)
Gdyby w wyniku podziału łączna ilość mandatów, przypadających poszczególnym listom w
Sejmie, wyniosła ponad 50, rozstrzygnie los, którym listom będą odjęte mandaty,
przewyższające tę liczbę.
Art. 7.
(1)
Mandaty, przypadające poszczególnej liście, otrzymują kandydaci według kolejności, w
której umieszczeni są na liście.
(2)
Jeżeli kandydata wybrano z kilku list - los rozstrzyga, z której listy otrzymuje mandat.
Art. 8.
Wynik wyborów Marszałek poda Izbie do wiadomości i zawiadomi niezwłocznie elektorów o
wyborze.
Art. 9.
Elektora nie można pozbawić wolności w okresie czasu od wyboru do wygaśnięcia mandatu.
Art. 10.
Elektorom służy prawo bezpłatnego przejazdu państwowemi środkami komunikacji od
miejsca pobytu do miejsca siedziby Zgromadzenia Elektorów i zpowrotem do miejsca
zamieszkania.
Rozdział III.
Wybór kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej przez Zgromadzenie Elektorów.
Art. 11.
(1)
Zgromadzenie Elektorów zajmuje się wyłącznie wyborem kandydata na Prezydenta
Rzeczypospolitej.
(2)
Wszelkie obrady są niedopuszczalne, a uchwały, nieprzewidziane ustawą niniejszą - z mocy
samego prawa nieważne.
Art. 12.
Zgromadzeniu Elektorów przewodniczy Marszałek Senatu, w razie zaś jego nieobecności lub
sprawowania przezeń zastępczo funkcyj Prezydenta Rzeczypospolitej - Marszałek Sejmu;
nadto w skład Prezydium wchodzą trzej sekretarze, powołani z pośród elektorów przez
Zgromadzenie na wniosek Przewodniczącego.
Art. 13.
(1)
Przewodniczący czuwa nad powagą Zgromadzenia Elektorów.
(2)
Elektorowi zakłócającemu spokój Przewodniczący może udzielić upomnienia, a w razie
dalszego niewłaściwego zachowania się elektora - wykluczyć go z posiedzenia.
Art. 14.
(1)
Do prawomocności uchwał Zgromadzenia Elektorów niezbędna jest obecność
Przewodniczącego i co najmniej połowy ustawowej liczby elektorów.
(2)
W razie stwierdzenia przez Przewodniczącego z własnej inicjatywy lub na żądanie jednego z
elektorów braku quorum, Przewodniczący odroczy posiedzenie na czas, który sam oznaczy,
jednak nie dłuższy niż 24 godziny.
Art. 15.
Na posiedzeniu Zgromadzenia Elektorów mogą być obecni wyłącznie elektorzy.
Art. 16.
(1)
Posiedzenie Zgromadzenia Elektorów rozpoczyna się od złożenia przez elektorów
ślubowania następującej treści:
"Ślubuję uroczyście i zaręczam honorem, że przy wyborze kandydata na Prezydenta
Rzeczypospolitej kierować się będę troską o dobro Państwa Polskiego."
(2)
Odmowa ślubowania lub ślubowanie z zastrzeżeniem równoznaczne jest z odmową
uczestniczenia w Zgromadzeniu Elektorów.
Art. 17.
(1)
Po złożeniu ślubowania przez elektorów, Przewodniczący wezwie obecnych do zgłaszania na
piśmie kandydatów na Prezydenta Rzeczypospolitej.
(2)
Zgłoszenie ma być podpisane przez ośmiu co najmniej elektorów.
(3)
Każdy elektor może podpisać tylko jedno zgłoszenie.
Art. 18.
Przewodniczący podaje do wiadomości Zgromadzenia nazwiska zgłoszonych kandydatów,
poczem zarządza głosowanie.
Art. 19.
(1)
Po zarządzeniu głosowania jeden z sekretarzy odczytuje spis elektorów, którzy, podchodząc
do Prezydjum, składają głosy.
(2)
Karty do głosowania zawierać mają imię i nazwisko jednego ze zgłoszonych kandydatów.
Art. 20.
(1)
Po zamknięciu głosowania sekretarze obliczą głosy.
(2)
Wynik głosowania Przewodniczący poda Zgromadzeniu do wiadomości.
Art. 21.
Za wybranego uważa się kandydata, który uzyskał bezwzględną większość ważnie oddanych
głosów.
Art. 22.
(1)
Jeżeli w pierwszem głosowaniu żaden z kandydatów nie uzyskał bezwzględnej większości
ważnie oddanych głosów, Przewodniczący zarządzi powtórne głosowanie, przyczem
kandydat, który otrzymał najmniejszą liczbę głosów w pierwszem głosowaniu, będzie
wyłączony od wyboru.
(2)
Jeżeli i drugie głosowanie nie da wyniku, zarządza się trzecie, a w razie potrzeby i dalsze,
przyczem przy każdem następnem głosowaniu wyłącza się tego z kandydatów, który w
poprzedniem uzyskał najmniejszą liczbę głosów.
(3)
Jeżeli kilku kandydatów uzyskało tę samą najmniejszą liczbę głosów - los rozstrzyga,
którego z nich wyłączy się od wyboru.
(4)
Jeżeli kandydaci otrzymali równą liczbę głosów - zarządza się głosowanie powtórne; jeżeli
powtórne głosowanie da ten sam wynik - los rozstrzyga, którego z kandydatów wyłączy się
od wyboru.
Art. 23.
Imię i nazwisko wybranego kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Przewodniczący poda
Zgromadzeniu do wiadomości.
Art. 24.
(1)
Z przebiegu Zgromadzenia Elektorów sporządza się protokół.
(2)
Protokół zatwierdza Zgromadzenie Elektorów zwykłą większością głosów.
(3)
Każdy elektor może zgłosić na piśmie sprostowanie do protokółu; nad zgłoszonemi
sprostowaniami Zgromadzenie głosuje bez dyskusji.
Art. 25.
Po zatwierdzeniu protokółu Przewodniczący zamknie posiedzenie Zgromadzenia Elektorów,
wręczając niezwłocznie odpis protokółu Prezesowi Rady Ministrów.
Art. 26.
O wyniku wyborów Przewodniczący Zgromadzenia Elektorów złoży sprawozdanie
ustępującemu Prezydentowi Rzeczypospolitej.
Art. 27.
(1)
Prezes Rady Ministrów oznajmi o dokonanym wyborze kandydatowi na Prezydenta
Rzeczypospolitej.
(2)
Jeżeli kandydat na Prezydenta Rzeczypospolitej w ciągu trzech dni nie przyjmie wyboru,
Prezes Rady Ministrów zawiadomi o tem Przewodniczącego Zgromadzenia, który wyznaczy
niezwłocznie posiedzenie w celu wyboru innego kandydata.
Art. 28.
Jeżeli ustępujący Prezydent Rzeczypospolitej złoży na ręce Prezesa Rady Ministrów
oświadczenie na piśmie, że nie zamierza skorzystać z prawa wskazania kandydata albo w
przepisanym terminie siedmiodniowym nie wskaże innego kandydata-Prezes Rady Ministrów
ogłosi o tem w Dzienniku Ustaw, stwierdzając jednocześnie, że postępowanie wyborcze
zostało ukończone i że kandydat Zgromadzenia Elektorów został obrany na Prezydenta
Rzeczypospolitej.

WŁADZE RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ NA UCHODŹSTWIE 1939-1991

W OSIEMDZIESIĄTĄ ROCZNICĘ NAJAZDÓW
NIEMIEC I ZWIĄZKU SOWIECKIEGO NA POLSKĘ

Teresa Szadkowska-Łakomy i Jagoda Kaczorowska
Londyn 2019

2
Prawną podstawą legalizmu Prezydentów i wyznaczonych przez nich rządów na uchodźstwie był artykuł 24 Konstytucji RP z 23 kwietnia 1935 roku:
(1) W razie wojny okres urzędowania Prezydenta RP przedłuża się do upływu trzech miesięcy od zawarcia pokoju; Prezydent RP osobnym aktem, ogłoszonym w gazecie rządowej, wyznaczy wówczas swego następcę na wypadek
opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju.
(2) W razie objęcia przez następcę urzędu Prezydenta RP, okres jego urzędowania trwa do upływu trzech miesięcy od zawarcia pokoju.
1 wrzesień 1939 roku - najazd Niemiec na Polskę rozpoczyna II Wojnę Światową.
17 wrzesień 1939 roku - najazd Związku Sowieckiego. Polska broni się na dwóch frontach.
W 1939 roku Prezydentem był Ignacy Mościcki, a Felicjan Sławój Składkowski był Premierem.
Władze RP zmuszone były opuścić Polskę
i początkowo działały we Francji wpierw w Paryżu, później w Angers.
30 września Prezydent Mościcki przekazał władze Prezydenta RP Władysławowi Raczkiewiczowi. Premierem został
gen. Władysław Sikorski.
2 listopada 1939 r. Prezydent Raczkiewicz rozwiązał Sejm i Senat.
9 grudnia 1939 r. powołał do życia Radę Narodową jako organ doradczy Rządu. W styczniu 1940 roku Rada wybrała Ignacego Paderewskiego na Przewodniczącego.
Do struktury Władz RP, na których czele stał Prezydent, wchodził Rząd oraz Rada Narodowa, zastępująca w pełni Izby Ustawodawcze (Sejm i Senat). Na posiedzeniu inauguracyjnym w Paryżu 23 stycznia 1940 roku,
Przewodniczący Rady, Ignacy Paderewski powiedział:
„...Walczymy o Polskę całą, jedyną, wielką, niepodległą, o Polskę – Matkę dla swych
wiernych dzieci... Wyrażając wobec Prezydenta RP i wobec Premiera i Rządu wolę
trzydziestopięciomilionowego Narodu, Narodu zmuszonego do milczenia przez armie
zaborcze, Narodu, od którego dzielą nas góry i rzeki, ale z którym wspólnie biją nasze
serca, Rada uosabia dziś majestat jego męczeństwa, przed którym wszyscy uchylić
muszą czoła...Wierzę, że Rada Narodowa potrafi stanąć na najwyższym poziomie
moralnym, dając tym samym Rządowi RP oparcie trwałe i niewzruszalne...” 1
Po kapitulacji Francji, w czerwcu 1940 roku, Władze RP przeniosły się do Anglii gdzie
działały przez ponad 50 lat. Podczas II Wojny Światowej zajmowały się rozbudową,
uzbrojeniem i utrzymaniem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Współpracowały
z rządami sprzymierzeńców, które uznawały je jako polityczną reprezentację Polski.
Rządowi RP w Londynie podlegało cywilne i wojskowe podziemie w okupowanej
Polsce.
1 „Rząd i Rada Narodowa R.P.”- Michał Kwiatkowski, Londyn 1942

W Orędziu do Narodu Polskiego w ostatnich dniach czerwca 1945 roku,
Prezydent II RP Władysław Raczkiewicz pisał:
„Dziś gdy walka Narodów Zjednoczonych z agresją niemiecką została zwycięsko zakończona, Ojczyzna nasza, niestety nie odzyskała jeszcze prawdziwej wolności.

Prawo Rzeczypospolitej włożyło na mnie obowiązek przekazania po zawarciu pokoju urzędu Prezydenta
Rzeczypospolitej w ręce następcy powołanego przez Naród w wolnych, od wszelkiego przymusu i wszelkiej groźby,
demokratycznych wyborach. Uczynię to niezwłocznie, gdy Naród będzie w stanie wyboru takiego dokonać...
...Na obywatelach Rzeczypospolitej, tyloma cierpieniami doświadczonych, ciąży obowiązek dalszego baczenia, aby wielkich tradycji naszej kultury nie zatracić, łączności z naszą przeszłością dziejową nie zerwać, umiłowaniu wolności nie uchybić, wierności prawowitym władzom Rzeczypospolitej dochować i nie zaprzestać wysiłków
zmierzających ku zapewnieniu Państwu Polskiemu jego praw, oraz należnego mu
miejsca wśród wolnych narodów świata”.

2
Wielka Trójka - Churchill (Premier Zjednoczonego Królestwa), Roosevelt (Prezydent
Stanów Zjednoczonych) i Stalin (przywódca ZSSR) - odbyła szereg konferencji.
Na konferencjach w Teheranie (1943 r.), w Jałcie (1945 r.) i w Poczdamie (1945 r.)
decyzje o zmianach ustrojowych i granicach w powojennej Europie podjęte były bez
udziału konstytucyjnego Rządu RP w Londynie. W lipcu 1945 roku dotychczasowi
sojusznicy cofnęli uznanie legalnemu Rządowi RP. Rząd RP odrzucił te decyzje.
Emigranci polscy rozproszeni po całym świecie, nie mogąc wrócić do ujarzmionego
Kraju, popierali to stanowisko. Zgodnie z Konstytucją okres urzędowania
Prezydenta II RP trwał dalej, ponieważ dla Narodu Polskiego nie było „zawarcia
pokoju” określonego w Art. 24 (2) Konstytucji RP z 1935 r .
Dla Władz Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie, które nadal działały w Londynie,
głównym zadaniem i obowiązkiem była kontynuacja nieprzerwanej, długiej walki
o wolność i niepodległość Kraju. Władze te składały się z urzędu Prezydenta RP,
Rządu RP i Rady Narodowej RP.
Siedzibą Prezydentów II RP był „Zamek” w Londynie przy
43 Eaton Place.
Działalność Rządu była prowadzona w Londynie w oparciu
o sieć organizacyjną w krajach wolnego świata. Sieć tę
tworzyli delegaci krajowi i ich zastępcy, delegaci stanowi,
terenowi i okręgowi, delegaci rejonowi i mężowie zaufania.
Rada Narodowa działała w Londynie i większość członków
była z Anglii. Byli też powoływani członkowie z innych krajów.
Kiedy Rada powstała ilość członków oznaczono na najmniej
dwunastu a najwyżej na dwudziestu czterech. Z biegiem czasu liczba członków
wzrosła do ponad stu. W latach 80-tych powstały trzy oddziały Rady Narodowej
w innych krajach.
2 Orędzie do Narodu Polskiego (czerwiec 1945) Prezydent II RP Władysława Raczkiewicza. Dziennik
Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Londyn dn. 4 lipca 1945

4
Z Orędzia Prezydenta II RP Augusta Zaleskiego 11 listopada 1947 roku:
„Polacy na Obczyźnie mimo męki tęsknoty i trudności życiowych
i często niedostatku, korzystają w pewnej mierze ze swobód świata
zachodniego i mają możność pracy dla Ojczyzny. Na nich też ciąży
obowiązek utrzymania sztandaru walki o prawdziwą niepodległość
bez kompromisów i bez ograniczeń, obowiązek ujawnienia światu
prawdziwej woli Narodu i niecnych poczynań wrogów i ich agentów,
wreszcie obowiązek podtrzymywania kultury polskiej, której rozwój
w Polsce jest systematycznie hamowany przez obcą okupację.
W pracy tej mają jedną podporę, której nie miały poprzednie
emigracje - posiadają prawowite Władze Polskie na Uchodźstwie...
...w imię kościuszkowskiego hasła „Wolność, Całość, Niepodległość” - wierzę głęboko,
że Bóg doprowadzi nas z powrotem do wskrzeszonej Ojczyzny”. 3
1 września 1975 roku w Orędziu w 36. rocznicę najazdu na Polskę,
Prezydent II RP Stanisław Ostrowski pisał:
„...tak jak w czasie wojny, kiedy to wierni naszym ideałom
wytrwaliśmy – pomimo zdrady sojuszników w Teheranie i Jałcie -
do końca w postanowieniu bezwzględnych zmagań z siłami
wroga, tak i dziś walka nasza i innych zniewolonych narodów
o niezaprzeczone prawa do wolności i niepodległości trwa i toczyć
się będzie aż do zwycięstwa”. 4
1 stycznia 1981 roku Prezydent II RP Edward Raczyński powiedział:
„Rok, który się dziś rozpoczął będzie dla Polski ciężki. Ufam,
że rodacy w wolnym świecie wzmogą jeszcze pomoc żywnościową
dla Kraju, także w transportach zbiorowych...
Składam Wam i Wszystkim Rodakom...spełnienia życzeń
osobistych i tego życzenia, które jest nam wszystkim wspólne –
Ojczyzny wolnej i niepodległej”. 5
Prezydent II RP Kazimierz Sabbat po objęciu urzędu w roku 1986:
„Wszystko bowiem co czynimy w imię zachowania ciagłości
prawnej, suwerennej Rzeczypospolitej Polskiej i jej władz
na uchodźstwie czynimy z myślą o Kraju i w przekonaniu, że w ten
sposób służymy dobrze sprawie wolności, niepodległości
i demokracji w Polsce”.

3 Orędzie Prezydenta Zaleskiego na 11 listopada 1947. „Orzeł Biały Polska walcząca o wolność” 22
listopada 1947 r., Rok VII nr 47 (281)
4 Orędzie Prezydenta Ostrowskiego w 36. rocznicę najazdu na Polskę. Rzeczpospolita Polska -
Londyn wrzesień-październik 1975. Rok XVI nr 9-10(241-42)
5 Rzeczpospolita Polska – Londyn styczeń 1981. Rok XXII Nr 1(306)
6 Rzeczpospolita Polska – Londyn, kwiecień 1986. Rok XXVII nr 4(379)

Historyczne obrady okrągłego stołu w 1989 roku doprowadziły do zorganizowania
wyborów parlamentarnych w Polsce w czerwcu tego samego roku.
W przeprowadzonych w dwóch turach w listopadzie i grudniu 1990 roku wyborach
powszechnych na urząd Prezydenta RP, Lech Wałęsa został wybrany „przez Naród
w wolnych, od wszelkiego przymusu i wszelkiej groźby, demokratycznych
wyborach” (Prezydent W. Raczkiewicz 1945). W następujących dniach przybyła
do Warszawy delegacja z Londynu, aby w imieniu rezydującego w Londynie
Prezydenta II RP Ryszarda Kaczorowskiego przygotować zasady i formy przekazania
urzędu. W delegacji, której przewodniczył Zygmunt Szadkowski, byli także
Jerzy Morawicz, Ryszard Zakrzewski i Jerzy Zaleski.
22 grudnia 1990 roku ostatni Prezydent II RP Ryszard Kaczorowski
przyleciał do Warszawy wraz z czołowymi działaczami Emigracji
Niepodległościowej, aby przekazać Insygnia Władzy Państwowej
pierwszemu Prezydentowi III RP Lechowi Wałęsie. Na Zamku
Królewskim w Warszawie Prezydent II RP Ryszard Kaczorowski,
przekazując Insygnia Władzy Państwowej zaprzysiężonemu tego
dnia Prezydentowi Lechowi Wałęsie powiedział:
„Przekazując te insygnia wraz
z chorągwią Rzeczypospolitej, która
powiewała niegdyś na tym Zamku,
upatruję w nich złoty klucz
do lepszej przyszłości naszej,
ponad wszystko umiłowanej ziemi
rodzinnej”. 7
W odpowiedzi Prezydenta Lecha
Wałęsy zebrani na sali usłyszeli
następujące słowa:
„Nieśliście dumnie sztandar wolności. Spełniliście największy patriotyczny obowiązek
względem Ojczyzny... Władze Polskie na Uchodźstwie wypełniły godnie i zwycięsko
swą historyczną misję”. 8
Powyżej wspomniana chorągiew Rzeczypospolitej jest obecnie wywieszona w Pałacu
Prezydenckim w Warszawie.
7 Rzeczpospolita Polska – Londyn grudzień 1990 - styczeń 1991. Rok XXXI nr 12(435)/(436)
8 Ibidem

Rząd II RP zakończył swą działalność. Ostatnim Prezesem Rady
Ministrów był Edward Szczepanik.
Rada Narodowa II RP była jeszcze aktywna przez następny rok i po w pełni
demokratycznych wyborach do Sejmu i Senatu w Polsce zakończyła działalność
na ostatnim posiedzeniu 8 grudnia 1991 roku. Na tym ostatnim posiedzeniu Rady
Narodowej, w POSK’u w Londynie, obecni byli: przedstawiciel Prezydenta RP
Minister Andrzej Zakrzewski, Ambasador RP w Londynie Tadeusz de Virion,
Pani Marszałek Sejmu Alicja Grześkowiak oraz Przewodniczący Wspólnoty Polskiej
były Marszałek Senatu prof. Andrzej Stelmachowski.
Z przemówienia Marszałka Andrzeja Stelmachowskiego:
„...składając hołd tym wszystkim, którzy stanowili trzon
najcenniejszej części naszej Emigracji, mianowicie Emigracji
Niepodległościowej, chciałbym jednocześnie powiedzieć, że od was
nauczyliśmy się czegoś niezwykle cennego wytrwałości i uporu
w służbie Najjaśniejszej Rzeczpospolitej”. 9
Zakańczając zebranie ostatni Przewodniczący Rady Narodowej
Zygmunt Szadkowski zwrócił się do dostojnych gości z Polski:
„Obecność Państwa na dzisiejszym naszym spotkaniu – ostatnim
posiedzeniu Rady Narodowej, świadczy o tym, że nasza służba
została w ten sposób pokwitowana”. 10
W deklaracji uchwalonej przez aklamację na tym ostatnim
posiedzeniu Rady Narodowej RP wyrażono zapewnienie gotowości
do dalszej pracy w służbie Ojczyźnie.
W 2015 roku, w 25. rocznicę przekazania Insygniów, wysiłek Władz Rzeczypospolitej
Polski na Uchodźstwie, a zarazem wysiłek całej Emigracji Niepodległościowej, został
upamiętniony w Ambasadzie RP w Londynie. Ówczesny Ambasador
Pan Witold Sobków odsłaniając portrety sześciu prezydentów -
Władysława Raczkiewicza, Augusta Zaleskiego, Stanisława
Ostrowskiego, Edwarda Raczyńskiego, Kazimierza Sabbata, Ryszarda
Kaczorowskiego - powiedział:
„Na skutek propagandy komunistycznej rodacy w Polsce nie dowiadywali się
o prawdziwej działalności rządu RP na uchodźstwie. Jednak wiemy, że rezydujący
w Londynie rząd pozostawał w bieżącym kontakcie z opozycją antykomunistyczną
w kraju, a jego działania dyplomatyczne miały znaczący wpływ na budowanie poparcia
za granicą dla polskich dążeń do wolności i demokracji. Najważniejszą jednak zasługą
rządu na uchodźstwie jest ocalenie konstytucjonalnej i symbolicznej ciągłości
suwerennej władzy Rzeczypospolitej”. 11
Dzisiaj sale recepcyjne Ambasady RP w Londynie noszą imiona gen. Władysława
Sikorskiego, gen. Władysława Andersa i Prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego,
a największa sala reprezentacyjna nosi imię Prezydenta Edwarda Raczyńskiego.
9 Protokół z posiedzenia Rady Narodowej RP odbytego w POSK’u w Londynie 8 grudnia 1991.
10 Ibidem
11 Przemówienie Ambasadora Witolda Sobkowa 18 grudnia 2015.

STRUKTURA WŁADZ RP NA UCHODŹSTWIE 12
PREZYDENT II RP
Art. 2 Konstytucji RP z 23 kwietnia 1935 roku określa rolę Prezydenta:
(1) Na czele Państwa stoi Prezydent Rzeczypospolitej.
(2) Na Nim spoczywa odpowiedzialność wobec Boga i historii za losy Państwa.
(3) Jego obowiązkiem naczelnym jest troska o dobro Państwa, gotowość obronną
i stanowisko wśród narodów świata.
(4) W jego osobie skupia się jednolita i niepodzielna władza państwowa.
Władze II RP, które działały poza Polską w okresie wojny, pozostały w Londynie po
zakończeniu działań wojennych kiedy Polska była zniewolona przez Sowietów i nie
mogła przeprowadzać wolnych wyborów parlamentarnych. Na czele Władz RP
na Uchodźstwie stał Prezydent.
Kancelaria Cywilna Prezydenta Rzeczypospolitej
sporządzała wszystkie urzędowe dokumenty i prowadziła
korespondencję. W Kancelarii znajdywały się pieczęcie
Prezydenta z przedwojennej Kancelarii Cywilnej
na Zamku w Warszawie. Zostały one przekazane przez
Prezydenta Mościckiego swojemu następcy w Paryżu
w 1939 roku. W Kancelarii Cywilnej
przechowywany był konstytucyjny akt
wyznaczający następcę Prezydenta
oraz oryginał obowiązującej Konstytucji
z 1935 roku pisany ręcznie na
pergaminie.
RZĄD II RP NA UCHODŹSTWIE prowadził działalność, której celem było
przywrócenie Polsce pełnej Niepodległości. Głównym zadaniem było utrzymanie
wyrazów suwerenności Państwa Polskiego i ciągłości jego konstytucyjnej władzy.
Zadania Rządu obejmowały: oddziaływanie na międzynarodową opinię polityczną
w sprawach dotyczących Polski, pomoc narodowi w Kraju i wspóldziałanie z nim
w walce o wolność, współpracę z narodami ujarzmionymi przez Związek Sowiecki,
zachowanie i rozwój postawy niepodległościowej oraz pielęgnowanie kultury polskiej
wśród Polaków na obczyźnie, troskę o Polaków w Związku Sowieckim.
Na czele Rządu RP stał Premier (również nazywany Przewodniczącym Rady
Ministrów). Praca Rządu była podzielona na ministerstwa. Ministrowie mieli
odpowiedzialność za poszczególne działy: Informacje, Sprawy Polaków w ZSSR,
Oświata i Kultura, Sprawy Wojskowe, Skarb, Sekretariat Rady Ministrów, Sprawy
Emigracji, Sprawy Zagraniczne, Sprawiedliwość, Sprawy Krajowe, Sprawy Zlecone.
Byli też podsekretarze stanu, rzeczoznawcy i referenci. Należy podkreślić,
że wszystkie stronnictwa partyjne były reprezentowane na powyżej wymienionych
stanowiskach. Bardzo ważną rolę odgrywali delegaci w następujących krajach:
Argentyna, Australia, Austria, Benelux, Brazylia, Chile, Francja, Hiszpania, Kanada,
Meksyk, Niemcy Zachodnie, Nowa Zelandia, Republika Południowej Afryki, Stany
Zjednoczone, Szwajcaria, Szwecja, Wenezuela, Włochy. Pełnomocnicy Ministra
Spraw Zagranicznych działali w Japonii, Holandii i w krajach bałtyckich z siedzibą
w Szwecji.
12 Wladze Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie Londyn 1990

RADA NARODOWA II RP zastępowała w pełni Izby Ustawodawcze. Posiadała prawo
kontroli parlamentarnej Rządu, prawo uchwalania budżetu i oceniała działalność
Rządu oraz Skarbu Narodowego. Co roku Premier przedstawiał Radzie Narodowej
proponowany program pracy do przedyskutowania i ewentualnego zatwierdzenia.
W skład Rady, wchodzili przestawiciele stronnictw i ugrupowań politycznych,
nominanci Prezydenta RP, przedstawiciele wyznań, instytucji kulturalnych, czołowych
organizacji społecznych i kombatanckich oraz członkowie z wyboru.
Utworzone były oddziały Rady Narodowej w Stanach Zjednoczonych (w 1981 r.),
w Kanadzie (w 1982 r.) oraz w Republice Federalnej Niemiec (w 1983 r.). W krajach
gdzie nie było oddziałów, członkowie niepodległościowych organizacji mogli być
powoływani do Rady w Londynie. Podczas ostatniej kadencji byli tacy członkowie
z Belgii, Danii, Francji, Holandii, Norwegii, Szwecji i Szwajcarii.
Rada, a słowo to wyraźnie określało jej charakter, zajmowała się oceną sytuacji
w Kraju i wynikających z niej obowiązków i zadań oraz oceną sytuacji
międzynarodowej w odniesieniu do Sprawy Polskiej. Rada zajmowała się
zagadnieniem sytuacji Polaków na Wschodzie.
Najwyższa Izba Kontroli, która była niezależna od Rządu, sprawowała kontrolę pod
względem gospodarki i corocznie przedstawiała sprawozdanie Radzie Narodowej RP
z wnioskiem o udzielenie absolutorium Rządowi. Prezydent mianował i odwoływał
Prezesa Najwyższej Izby Kontroli, a na jego wniosek i z jego kontrsygnatą mianował
i odwoływał członków jej kolegium.
Skarb Narodowy W wyniku cofnięcia uznania Rządowi Polskiemu przez
dotychczasowych sojuszników i przekazania przez aliantów złota Banku Polskiego
do Kraju, Rząd RP na Uchodźstwie został pozbawiony środków na kontynuowanie
akcji niepodległościowej. W 1949 r. Prezydent RP ogłosił dekret o stworzeniu Skarbu
Narodowego celem zapewnienia Władzom RP na Uchodźstwie środków materialnych
na prowadzenie niezależnej akcji zmierzającej do odzyskania niepodległości Państwa
Polskiego. Fundusze były zdobywane przez składki, zbiórki, akcje zarobkowe itp.
Osoby we Władzach nie otrzymywały wynagrodzenia. Natomiast Skarb Narodowy
umożliwiał wyjazdy służbowe. Prace biurowe i porządkowe wykonywane przez osoby
spoza Władz były wynagradzane w ramach budżetu. Główna Komisja Skarbu
Narodowego znajdywała się w Londynie. Skarb Narodowy miał ogniwa na całym
świecie – w 11 krajach europejskich, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Brazylii,
Argentynie, Wenezueli, Meksyku Republice Południowej Afryki, Zimbabwe, Nowej
Zelandii i Australii. Płatnicy Skarbu Narodowego wybierali swoje władze i przez nie
kontrolowali wpływy Skarbu. Na każdym szczeblu istniały komisje rewizyjne.
___________________________________________________________________
Opracowanie na podstawie źródeł podanych w przypisach
oraz na materiałach w zbiorach rodzinnych autorek.
Związek Harcerstwa Polskiego, 23-31 Beavor lane, London W6 2AR, England
©Teresa Maria Lakomy, Jadwiga Teresa Kaczorowska, London 2019.
(wydanie drugie)

Pakt Ribbentrop-Mołotow: Historia i Konsekwencje

W przededniu II wojny światowej, w tajemniczych okolicznościach, zawarto jedno z najbardziej kontrowersyjnych porozumień w historii – Pakt Ribbentrop-Mołotow. Umowa ta, podpisana między Niemcami a Związkiem Radzieckim, wywarła głęboki wpływ na losy wielu krajów europejskich, a zwłaszcza Polski. W niniejszym artykule przyjrzymy się zarówno samemu paktowi, jak i konsekwencjom, jakie miał dla Polski, zarówno w kontekście sytuacji prawnej, jak i prowadzenia wojny.

Geneza Paktu Ribbentrop-Mołotow: Zagadkowe Sojusze

W momencie podpisania Paktu Ribbentrop-Mołotow w sierpniu 1939 roku, sytuacja międzynarodowa była napięta. Polska stała się punktem zapalnym, a Niemcy pod wodzą Adolfa Hitlera nie ukrywali swoich ekspansywnych planów. W kontekście tych wydarzeń Josef Stalin, lider Związku Radzieckiego, poszukiwał bezpiecznej strefy wpływów dla swojego kraju. W efekcie doszło do niespodziewanego porozumienia między dwiema pozornie przeciwnymi ideologiami – nazizmem a komunizmem.

Postanowienia Paktu Ribbentrop-Mołotow: Tajemnice podziału Europy

ribbentropmolotow21 Jednym z kluczowych punktów Paktu było tajne porozumienie dotyczące podziału Europy Wschodniej na strefy wpływów. Polska znalazła się w samym centrum tego porozumienia, a konkretnie w obszarze, który miał zostać podzielony między Niemcy a Związek Radziecki. Tajemne postanowienia paktu przewidywały agresję militarną na Polskę oraz utworzenie dwóch stref okupacyjnych, jednej dla Niemiec, drugiej dla ZSRR.

Reakcje Polski na Pakt Ribbentrop-Mołotow: Niedowierzanie i Przygotowania do Wojny

Polska, będąc jednym z głównych adresatów postanowień paktu, zareagowała z szokiem i nieufnością. Jednak rząd polski, zdając sobie sprawę z narastającego zagrożenia, zaczął intensywnie przygotowywać się do obrony kraju. Wprowadzono stan wyjątkowy, mobilizowano wojsko, a społeczeństwo przygotowywało się na nadchodzącą wojnę.

Stan Prawny Rzeczypospolitej Polskiej: Pomiędzy Wojną a Obroną

W momencie podpisania Paktu Ribbentrop-Mołotow, Polska formalnie była suwerennym państwem, jednak narastające napięcia międzynarodowe sprawiły, że rzeczywisty stan prawa był niejednoznaczny. Konstytucja z 1935 roku nadal obowiązywała, ale wobec zagrożenia wojennego wprowadzono stan wyjątkowy, co dawało rządowi większe uprawnienia w zakresie zarządzania krajem.

Polska pod Okupacją: Skutki Paktu Ribbentrop-Mołotow

W wyniku agresji niemiecko-sowieckiej na Polskę we wrześniu 1939 roku, kraj ten został podzielony na dwie części zgodnie z postanowieniami paktu. Wschodnie obszary Polski znalazły się pod okupacją radziecką, co przyniosło ze sobą represje, deportacje, a także likwidację polskiej elity. Z kolei Niemcy przeprowadzili brutalną okupację w zachodniej części kraju, wprowadzając restrykcje, prześladowania oraz ludobójstwo na masową skalę.

Dylemat Polski podczas Wojny: Współpraca czy Opor?

Spotkanie armii rosyjskiej i niemieckiej 1939 Podpisany pakt skomplikował sytuację Polski, stawiając przed nią trudny dylemat. Czy współpracować z okupantami w nadziei na łagodniejsze warunki, czy też prowadzić opór w imię suwerenności i godności narodowej? Wielu Polaków wybrało drogę oporu, co zaowocowało powstaniem podziemia antyhitlerowskiego i antyradzieckiego.

Koniec Wojny i Nowa Rzeczywistość: Polska w Cieniu Paktu Ribbentrop-Mołotow

Wraz z zakończeniem II wojny światowej, Polska znalazła się w nowej rzeczywistości geopolitycznej, jednak ślady Paktu Ribbentrop-Mołotow były nadal widoczne. ZSRR, korzystając ze swojego wpływu, narzucił Polsce swoje rządy, co doprowadziło do powstania tzw. Polski Ludowej, kontrolowanej przez komunistów.

Dziedzictwo Paktu Ribbentrop-Mołotow: Nauczania dla Przyszłości

Pakt Ribbentrop-Mołotow pozostawił trwałe piętno na historii Polski i Europy. Konsekwencje geopolityczne, społeczne i prawne wciąż są obiektem badań historyków i politologów. W kontekście dzisiejszego świata, pakt ten stanowi przestrogę przed ustępstwami wobec agresywnych reżimów i przypomina o konieczności obrony wartości demokratycznych.

Podsumowanie: Pakt Ribbentrop-Mołotow jako Czarna Karta Historii

Pakt Ribbentrop-Mołotow był jednym z najbardziej niebezpiecznych sojuszy w historii, który wywarł głęboki wpływ na losy Polski i innych państw europejskich. Jego konsekwencje były tragiczne, prowadząc do podziału Polski, okupacji i wielu cierpień. Jednak historia ta przypomina nam także o sile oporu, nieustępliwości i dążeniu do suwerenności, które stanowią fundamenty współczesnej Polski i Europy.

Rada Konsultacyjna podjęła się analizy sytuacji prawnej Rzeczypospolitej Polskiej.

Założycielskie spotkanie Tymczasowego Zgromadzenia Elektorów, które odbyło się 13 stycznia w Konopkach, zainicjowało również działania Rady Konsultacyjnej w kierunku uporządkowania sytuacji prawnej dotyczącej przede wszystkim współczesnej działalności Kancelarii Prezydenta i też wydawanych przez Prezydenta Dekretów. Było to efektem zgłaszanych nieprawidłowości i zastrzeżeń głównie do procedury rozgłaszania treści dekretów, ich formy , oraz przede wszystkim treści. Pobieżna nawet analiza wykazała liczne zastrzeżenia co do fundamentalnych błędów w nich zawartych. Ponieważ treść i forma dekretów rzutuje na ocenę działań Prezydenta, stało się konieczne, aby te sprawy uporządkować.

Ku ździwieniu , okazało się że praktycznie tylko pojedyńcze dekrety były stworzone zgodnie z Ustawą Zasadniczą, a zdecydowana większość wykazała niezgodności na podstawowym formalnym poziomie, lub też nie miały mocy prawnej w związku z nie zachowaniem wymaganego trybu rozgłaszania. Gdy okazało się że Kancelaria nie ma kopii ani oryginałów większości dokumentów, stało się oczywiste, że rozwiązanie tego problemu przekracza możliwości kompetencyjne urzędników zatrudnionych w Kancelarii. Rada Konsultacyjna sama została zaskoczona dokumentami jakie udało się jej pozyskać swoimi działaniami. A jeszcze większe zdziwienie budziło to, że do kilku z wystawionych dokumentów nie przyznał się nawet Prezydent Jan Zbigniew Potocki. Ze źródeł informacyjnych do których dotarła Rada - Prezydent powinien dysponować archiwum tych dokumentów.

Szokujące najbardziej były dekrety które w sposób jawny i świadomy łamały porządek Konstytucyjny Państwa, jak ten, nadesłany na spotkanie założycielskie Tymczasowego Zgromadzenia Elektorów, w którym Prezydent Jan Zbigniew Potocki wydał dekret w którym podjął decyzję w formie dekretu o zmianie Konstytucji 1935 roku. Jest to jawne naruszenie porządku Konstytucyjnego. Dokument ten stworzony w Kancelarii Prezydenta , został mu podsunięty do podpisu, bez żadnej konsultacji prawnej, o co postulowała Rada Konsultacyjna już od wielu miesięcy. Z inicjatywy Rady Konsultacyjnej właśnie powołano urząd Ministra Sprawiedliwości, aby właśnie ten Urząd mógł wspierać Prezydenta swoimi opiniami prawnymi.

Nie jest to jedyny przypadek łamania podstawowych zasad konstytucyjnych funkcjonowania Państwa. Ustalono na spotkaniu 14 stycznia z Prezydentem i urzędnikami Kancelarii Prezydenta, że sprawy te będą poddane ocenie i że Prezydent ustosunkuje się do nich wkrótce. Podniesiono potrzebę bardzo pilnych działań w tym zakresie.

Brak ciągłości i kopii Dzienników Urzędowych uniemożliwia w obecnej sytuacji prawne umocowanie wydawanych dekretów , robiąc z nich nie ważne opinie prezydenta. Aby jednak wprowadzić porządek konieczne jest pozyskanie wszystkich dokumentów i ich uporządkowanie chronologiczne. Niestety, ale sugerowane Kancelarii Prezydenta zastosowanie numeracji wydawanych dekretów nie zostało uwzględnione, a tym samym powiększany jest ciągle rosnący bałagan.

W wyniku działań Rady Konsultacyjnej udaje się powoli uzupełniać brakujące dokumenty i zmniejszają się luki w dokumentach, ale też pojawia się wiele wątpliwości i zastrzeżeń co do ich oryginalności, ponieważ niektóre z tych dokumentów są na tak ogromnym poziomie nie zgodności prawnej z Konstytucją 1935 roku, że trudno uwierzyć że zostały one stworzone i zatwierdzone.

Ze względu na liczne wątpliwości natury prawnej, Rada konsultacyjna upubliczniła informację o pracach nad nowym Dokumentem Suwerena i wstrzymaniem wydawania starych dokumentów. Gdy potwierdziły się informacje o braku transparentności w rozliczeniach konta wskazanego jako rozliczeniowe Kancelarii, usunięto na podległej stronie Rady Konsultacyjnej pełny numer jednego z pracowników Kancelarii. który firmował nim przyjmowanie wpłat za wydawane dokumenty.

Rada Konsultacyjna postanowiła odciąć się od wielu działań mających znamiona niezgodnych z prawem i przypomnieć chciała by urzędującym w siedzibie Urzędnikom Państwowym, że właściwym aktem prawnym do oceny ich działań jest Ustawa o Urzędnikach Państwowych z 1922 roku z wszelkimi tego implikacjami.

Końcowe podsumowanie stanu prawnego Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźctwie będzie wkrótce ogłoszone. Dokumenty cały czas spływają.

Część z nich będziemy zamieszczali na bieżąco. Według tych dokumentów możemy stwierdzić że działały niejako dwie linie wydawanych dokumentów - tzw. linie Oxfordzka oraz Londyńska. Z dokumentów towarzyszących wynika, że obie linie powstawały przy wiedzy i aprobacie Prezydenta. Niestety, ale nie jesteśmy na chwilę obecną uporządkować je chronologicznie, liczymy jednak, że powoli uda nam się pozyskać kompletne informacje w tym temacie. Okazuje się że Prezydent zaaprobował działanie różnych struktur organizacyjnych, w tym np. Radę Tymczasową , czy też Radę Stanu. W pewnej formie utworzone w ten sposób struktury działają do tej pory skupiając się wobec kierunku nazwanego roboczo - Oxfordzkim.

Dotarliśmy do dokumentów , w których Prezydent powołał na stanowisko następcy Księcia Lubomirskiego, a ponieważ fakt ten został zatwierdzony przez wpis do Dziennika Urzędowego, jest to obecnie jego następca na wypadek opróżnienia Urzędu Prezydenta. Budzi to powszechne wątpliwości, czy kandydatura na następcę była przemyślana i właściwa, ponieważ książe Lubomirski nie zna kompletnie sytuacji jaka panuje w kraju, nie zna nawet języka polskiego. W odczuciu Rady Konsultacyjnej, Prezydent Jan Zbigniew Potocki powinien przybliżyć tą kandydaturę społeczeństwu i przedstawić tego kandydata Suwerenom.

Prosimy śledzić naszą stronę.